Gizakiok beti kexaka ibili ohi gara denbora faltan gabiltzala, bizitza konturatu gabe doakigula, ez dakit zer eta badakit nor. Bada, nire ustez, lanak jaten digun denbora hori osorik eta guretzat dugunean ere, batzuetan, ez dakigu zer demontre egin. Edo horixe da, behintzat, niri egunotan gertatzen ari zaidana. Izan ere, oraindik oporretan nagoela, arazo txiki bat daukat denborarekin.
Gero eta denbora gutxiago falta da lantokira bueltatu behar izateko eta, teorian behintzat, pozik egon beharko nuke; batetik, lana dudalako krisi-garai hauetan, eta, bestetik, oporretan nagoelako oraindik ere. Hilabete opor izatea ez da makala, ez behintzat egungo lan-prekarietatean zer eskubide gutxi izaten diren ikusita. Baina, nolakoak diren gauzak, zerbaitek kale egiten dit; edo, agian, zerbait sobera daukat egunotan: denbora.
Ez dut esan nahi, ez, oporrik ez dudanik nahi, edo opor gutxiagorekin ere nahikoa nukeenik. Lanean nagoenean, neu ere, lankideak bezala, oporren irrikan izaten naiz, noski. Oporraldietan, ordea, egunak ordu gehiegi izaten ditu batzuetan, eta, horrela, denbora larregi izaten da pentsatzeko, hausnartzeko, benetan zertan ari garen sakontzeko, eta, beharbada horregatik, deseroso izaten naiz batzuetan, ez baitakit ziur zer demontre pintatzen dudan nik mundu honetan. Bitxia bada ere, estutu egiten nau soberako denbora izate horrek, eta ez dut gogoko estualdian murgiltzea.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina