Hilabeteak eman ditut blogean sartu barik. Orain, izkiriatu nuen azken testua irakurrita, bizitzaren ironiaz jabetu naiz. Bizitzaren bukaeraz idatzi bainuen azkeneko hartan, eta, orain, berriz, haren hastapenaz gogoeta egitera elkarri naute ziskurtantziek.
Izan ere, semea jaio berri da egunotan. Aitarekin egoteak amaieran pentsatzera eraman nau askotan, tristeziara, ezagutzen ez dugun heriotzaren kontzientziara. Semearen jaiotzak, ordea, ilusioan murgiltzera, poztasunera ekartzen nau maiz, ezagutzen ez dugun bizitzaren kontzientziara.
Dena da berri seme jaioberriarentzat; gosea, logura, hotsak eta isilak, beroa eta hotza. Txoratuta egoten gatzaizkio begira aita eta biok, nola esperimentatzen duen ikusten, nola ikasten duen bizitzen. Zoragarria da bizitzea, eta, askotan, konturatu ere ez gara egiten beraren magikotasunaz.
Aitari, berriz, kezkatuta begiratzen diot nik gehienetan. Bizitzaren azken txanpan sartzeak dementzia ekarri dio, kontzientziarik eza, ezertarako gogo falta. Gizagaixoa ohartu ere ez da egin lobatxoa jaio dela, ez da jakitun bere leinua luzatuko duen beste bat etorri dela mundura, bere esentziaren pusketatxo bat sikiera betikotzeko prest dagoena.
Azken batean, ez aitak ez semeak ez dakite elkarren ordezko izan daitezkeela, elkar ordezkatzeko unea ailegatu dela. Edo bai, agian badakite. Egia esanda, ordezkapen hutsa baita bizitza, bizia herioaren ordez, eta herioaren ordez bizia.
