Ikaragarri
gustatzen zaizkit udaberri aurreko egun hauek. Egun eguzkitsu bezain hotzak,
biziaz beterikoak. Fruta-arbola batzuk jada loretan daude, txoriak txioka
entzun daitezke beraien adarretan, eta mimosen horitasuna histuz doa.
Udaberriaren ateetan gaude, ezbairik gabe, bizi berriaren hastapenetan.
Asteburuon,
lorategiko arbola eta zuhaiztiak inausten ibili naiz, adaxka zaharrak kimatzen,
kimu berriei bidea errazteko. Ez didate bat ere protestarik egin, nik min
egingo banien ere; ez diete artaziei beldurrik erakutsi, ezta erresistentziarik
agertu, erretxina-malkorik bota gabe.
Eta orduantxe
jabetu naiz, urtero-urtero legez, zenbat maite ditudan, maite, neure landareak,
urtarorik urtaro, urterik urte, laguntzen nauten bizilagunak; bizitza uneoro
berritzen dela erakusten didaten lagunak, derrigorrean buka eta hasi ibili
beharra dudala diostatenak.
Maite ditut, maite,
neure landareak, eta beraien ongarri izaten bukatu nahi nituzke neure egunak,
diosalerako unea ailegatzen zaidanean.
