Orduak ematen ditut
plaza honetan. Seme txiki bi izateak, nolabait, behartu egiten nau honetara; bazter
bateko jarleku batean eseri eta, semeak kintoekin jolasean aritzen diren
bitartean, jendea behatzera, hain zuzen.
Aspergarri samarra izan daiteke, izan ere, ordu askotxo izaten baitira, egunak joan egunak etorri. Baina aberasgarria ere suertatzen zait, hein batean, dezente ikasten baitut behaketatik. Azken batean, behaketa izan ohi da ikasteko erarik arruntena, txiki-txikitatik erabili izan dugun era, hain justu.
Bada, behatze ariketa hauetatik guztietatik lezio bat eta bakarra errepikatzen zait: behatzen dudan errealitate honek ez nau batere asetzen. Urruntxo sentitzen naiz begien aurrean dudan paisaiatik eta, horregatik, sakelatik ateratzen zaitut eta idazteari ekin.
Eskerrik
asko, telefono maitea, bakardade itogarri honetatik salbatzearren.
