Joxemari ikusi dut gaur, Bilbo zaharrean. Ni enkargu batzuk egitera bilboratu eta, beroriek amaituta, alde zaharrera abiatu naiz, aspaldiko garaien minak bultzatuta edo. Xukela tabernaren parean zegoen, kanpoaldean eserita, txikito bat eta egunkaria lagun. Ikusi orduko, agurtzea pentsatu dut. “Eeepa, Joxemari. Zer moduz habil?” Begirada galdu batez arakatu nau, goitik behera, ezer esan gabe. “Zer, gogoratzen al haiz nitaz”. Baietz esan dit, “bai” bakar eta lehor bat esanda. Badira hogei urtetik gora nire irakaslea izan zela, inor gutxik euskara-eskolak doan eta militantzia hutsez eman zituen garaiko irakaslea. Nik kostata ezagutu dut, zahar eta zarpail samar ikusi baitut, erabat aldatuta garai hartatik hona. Berak, halere, berehala jakin bide du nor naizen ni. Ez nintzen, bada, hainbeste aldatuko azken hogei urteotan. “Zer moduz?” bota diot atzera. Nire gainetik soa erretiratu eta, goibeltasuna aurpegi hitsean, “deprimiturik” erantzun dit.
Ez dut jakin zer esan. Bizitza halakoa dela eta noizean behin kolpatu egiten gaituela, baina halere aurrera egin behar dela edo horrelako zeozer esan diot. Berak, txintik atera gabe, gora eta behera mugitu du burua, nolabait ulertzen duela esan nahian edo. Nik alde egin dut, “agur, ondo segi” ziztrin bat esanda. Metro batzuk aurrerago, Kalderapekon sartu naiz eztarria pixka bat freskatzen. Denbora guztian Joxemari izan dut buruan; orain, etxean, ere bai.
Ez dut jakin zer esan. Bizitza halakoa dela eta noizean behin kolpatu egiten gaituela, baina halere aurrera egin behar dela edo horrelako zeozer esan diot. Berak, txintik atera gabe, gora eta behera mugitu du burua, nolabait ulertzen duela esan nahian edo. Nik alde egin dut, “agur, ondo segi” ziztrin bat esanda. Metro batzuk aurrerago, Kalderapekon sartu naiz eztarria pixka bat freskatzen. Denbora guztian Joxemari izan dut buruan; orain, etxean, ere bai.
