Ez da makala, gero, zeinen azkar igarotzen den denbora. Entzuna nuen, askotan entzun ere, seme-alabek ikusarazten digutela, azkartu egiten delako edo, denboraren igarotze hori, eta bai, halaxe dela ari naiz konturatzen urteotan. Blogera sartu berri naiz aspaldiko partetik eta, jabetu orduko, hiru urte joan dira azkeneko mezua idatzi nuenetik hona. Ez da makala, ez, diodanez.
Lehenengo semearen sorreraz aritu nintzen orduko hartan, eta jada bi urte bete ditu txikiak ere. Egia esanda, horrexegatik ez naiz blogean sartu aspaldi luze honetan, astirik ematen ez didatelako bi txikiek, eta nolabaiteko pena ere ematen dit idatzi ezin izate honek. Baina, bestalde ere, zorionekoa naiz semeoi esker, idatzi ezinik nabilen arren; batetik eman eta, bestetik, kendu egiten du guraso izateak, bai horixe.
Itxaropena dut, halere, hemendik aurrera, astitsuago ibiltzeko eta, tarteka eta eurak lotan daudenean baino ez bada ere, zertxobait idazteko blog honetan. Izan ere, idazteak on egiten dit niri, gogoa bainoago beharra zaidalarik, eta denbora ematen laguntzen dit, gainera.
Laster arte.
