Aspaldion, neure inguruari begiratua eman eta, ikusi eta entzundakoak ikusi eta entzunda, jendarte txotxolo batez inguratuta bizi naizela begitantzen zait; eta “txotxoloa” diot, zertxobait gogorragoa ez esateagatik, lerdo hutsak garela ez esateagatik, esaterako.
Zorioneko pandemia honen bigarren urteurrenean gauden honetan, oraindik ere, ezer gutxi ikasi dugula dirudi, eta lehendik (ustez) genuen iritzi kritikorako gaitasuna dagoeneko galdu dugulakoan nago. Agintariek edozer esaten digutela ere, gizarte honek sinetsi eta bete egiten du, txintxik ere ihardetsi gabe. Otzan-otzanak gara, eta, hedabideek sorrarazi diguten beldur eta ikararen eraginez, autotestatu, autokonfinatu eta autoakatzeko prest ere bagaudela esango nuke.
Lehengo urtearen amaieran birragindu ziguten musukoa edonon eta edonoiz janzteko. Zorioneko “omikron” delako andui horren hedatzea ekiditeko-edo, eta denak musukoa jantzita kalean. Oraintsu ezabatu berri digute kalerako derrigortasuna, baina, halere, askok eta askok oraindik ere kalean janzten dute musukoa, eta erantzi dugunoi, gainera, trabeska eta mesfidantzaz begiratzen digute eurekin gurutzatzean. Nahikoa polizia ez, antza, eta elkarren zelatari bihurtu gaituzte erakundeek.
Lehen, “delta” omen zen kontrolatu beharreko aldaera, baina dagoeneko badirudi hura desagertu egin dela; gripea bezala, bat-batean existitzeari utzi diona. Miraria. Apurka-apurka, omikron aldaera ere ahanzturan ari da jausten, eta txertoen negozioa bera ere apalduz doa; hainbat txerto-dosi iraungitzeraino apaldu ere, erakundeek dirutza xahutu omen dutelarik. Baina, pandemia honi oraindik ere albait etekinik handiena atera nahian, susmoa dut beste aldaeraren bat edo “salduko” digutela, aldian aldiko txertatzea zuritu nahian, betikoen poltsikoak betetzeko, noski.
Eta gizartean denok otzan, esaneko; denok txotxolo, ergel hutsak.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina