TALIBANA EI NAZ

Seme nagusia erdaraz egiten harrapatu dut gaur, plazan, bera baino pare bat urte zaharragoa den beste ume euskaldun batekin. Eta nik, goxo eta amultsu, beragana hurbildu eta zera esan diot: “Badakik, seme, euskaldunon artean euskaraz egin ohi diagu”. Ulertu eta atoan hasi da, jarraitu dute, euskaraz egiten. Orain arte ez dut uste halakorik egin duenik, baina, urteetan gora doazela, errazagoa da erdarara jauzi egitea, antza, beste guraso batzuek esan didatenez.

Bada, kontua da, hori esan diodanean, inguruan zebilen beste guraso batek entzun eta zera esan didala, erdaraz ere egin behar dutela gure seme-alabek, gurasoon garaiko bereizkeriatan ez dutela zertan parte hartu eta, nolabait, berdintasunean jaso, onartu eta garatu behar dituztela euren hizkuntzak, euskara eta gaztelania. Nik, birritan pentsatu barik, zera ihardetsi diot berehala, berdintasunez jardutekotan, lehenengoz, berrogei bat urteko jazarpena egin beharko litzaiokeela gaztelaniari, eta, behin euskararekin parra eginda, orduantxe hasi beharko genukeela berdintasunez jokatzen; bitartean, berdinkeria baino ez litzatekeela. Berak irribarre batez onartu du nire iruzkina, eta hortxe amaitu da bion arteko solasa.

Ez dut askorik ezagutzen guraso hori. Egia esanda, beraren izenik ere ez dakit. Zorioneko plaza honetan ere ibiltzen dela besterik ez dakit, bere umeekin, eta, euskaraz dakien arren, erdaraz entzun izan diodala berbetan beste guraso batzuekin, ez behin edo birritan, askotxotan baizik. Ni baino dezente gazteagoa dela ere badakit, adin bertsuko umeak ditugun arren, eta nitaz zer pentsatuko zuen ere badakit, horretaz txintik ere esan ez didan arren; euskararen taliban hutsa naizela pentsatuko zuen, ziur naiz.